باگاس تفاله‌ای است که پس از استخراج شکر از نیشکر، حاصل می‌شود که حدودا 30 تا 35 درصد وزن نیشکر را تشکیل می دهد. این محصول ، باقیمانده فیبری به جا مانده، پس از عصاره گیری از نیشکر است که بصورت قطعات ریز تراشه چوب مانند و به رنگ زرد کاهی می باشد . باگاس دارای فیبر بالا و نیتروژن و قابلیت هضم پایین است که میزان عناصر تشکیل دهنده آن با توجه به گونه های مختلف نیشکر و نحوه برداشت آن و بالاخره میزان بازیابی و راندمان عصاره گیری در آسیابها به مقدار کمی متفاوت است .  

باگاس در صنعت تولید نئوپان، تخته نیمه فشرده، کاغذ، الکل سازی، تولید اسید سیتریک بکار گرفته می‌شود. همچنین از باگاس برای فرآوری خوراک دام نیز استفاده می‌شود.

تولید متوسط نیشكر در هر هكتار حدود یكصد تن می باشد و بر اساس تجربیات به دست آمده،پس از استحصال شربت از نیشكر ، حدود 32 تن باگاس با رطوبت حدود 50 درصد از هر هكتار به دست می آید .فیبر باگاس دارای تركیبی غیر محلول در آب بوده و بیشتر از سلولز، پنتوان و لیگنین تشكیل شده است . مهمترین انواع فیبر موجود در باگاس به شرح زیر است :

1- سلولهای استوانه ای سخت كه دارای دیوارهای محكم خارجی و بافت آوندی می باشد.این سلولها ( فیبر حقیقی) نامیده می شوند.

2- سلولهایی با شكل نامنظم و دیواره های نازك و لطیف كه معمولاً در قسمتهای میانی ساقۀ نیشكر قرار دارند و به نام پیت معروفند.

فیبر حقیقی و پیت تقریباً دارای تركیبات شیمیایی مشابهی می باشند ولی ساختمان آنها بسیار متفاوت است . در فیبر نوری حقیقی نسبت طول به قطر بسیار بالا بوده و به حدود 70 درصد می رسد و دارای قابلیت ارتجاع و كشش قابل توجهی در حالت خشك ویا مرطوب می باشد. این سلولها پیت نامنظم است و نسبت طول قطعات به قطر آنها حدود 5 می باشد . این سلولها جاذب الرطوبه بوده و به هم متصل نمی گردند. جذب بالای رطوبت توسط پیت سبب محدود شدن موارد استفادۀ آن گردیده و عمدتاً به عنوان حمل كننده ملاس در تولید خوراك دام به كار می رود .